Dwie bramy snu

Jack i Louis mieszkają wraz z matką na odludziu, w starej chacie wśród dzikich łąk i lasów Missisipi. Kiedy kobieta umiera, bracia ruszają w podróż, by pochować ją w miejscu, które sama wybrała. Ich droga, wiodąca przez puszczę i rzekę, z chwili na chwilę staje się coraz trudniejsza. W końcu wędrówka zamienia się w walkę z naturą.

Bohaterowie filmu żyją w odcięciu od cywilizacji. Stapiają się z miejscem, w którym żyją, są z nim cieleśnie, w zwierzęcy sposób złączeni. Jest w nich ta sama surowość. W całym filmie można usłyszeć zaledwie kilka zdań dialogu – kontakt obu braci ze światem ma charakter znacznie bardziej pierwotny i atawistyczny. Droga Jacka i Louisa z trumną matki, odbywana w milczącym i zimnym uporze, zyskuje wymiar metafizyczny. Piękna, hipnotyzująca, ale i pełna grozy natura staje się zaś kolejną postacią dramatu.

W Odysei Homer pisze o dwóch bramach zwiewnych snów – jednej z rogu, a drugiej z kości słoniowej. Gdy się przejdzie przez pierwszą, sny przekazują prawdę, gdy przez drugą – czcze słowa. Brady Corbet, jeden z aktorów, tak odnosi to nawiązanie do protagonistów filmu: Jeden akceptuje śmierć, pozwalając jej przejść przez siebie, drugi zaś jest tak rozdarty, że nie umie sobie z nią poradzić i iść dalej. Film Griffina zdaje się nawiązywać także do tradycji kina europejskiego. Można tu dostrzec ton przypominający dzieła Tarkowskiego czy Sokurowa, odnaleźć podobny wymiar metafizyki. Dwie bramy snu to dzieło nieoczywiste, otwarte na interpretacje, niezwykle złożone w swej pozornej prostocie.

Karolina Kosińska