Gaia

Młoda kobieta ucieka na pustynię. Wyczerpana opada z sił. Nad ranem znajdują ją lokalni Indianie. Jeden z nich zabiera dziewczynę do siebie. Nie zadaje pytań, pozwala jej wypocząć.

Kim jest tajemnicza postać? Skąd się wzięła i dlaczego samotnie podróżuje przez pustynię? Strzępki biografii poznajemy dzięki jej wspomnieniom-retrospekcjom. Kobieta z pewnością wiele wycierpiała. W nowym miejscu zostaje przychylnie przyjęta przez indiańską społeczność. Czy to wystarczy, by uporała się ze swoją przeszłością? Czy uda jej się przystosować do życia w rezerwacie? Czy wreszcie odnajdzie spokój?

Gaia to hipnotyzujący film, którego siła tkwi przede wszystkim w obrazie i towarzyszącej mu muzyce. Znikoma liczba dialogów sprawia, że jeszcze uważniej obserwujemy główną bohaterkę i koncentrujemy się na jej emocjach. Gaia to także eksperyment. Zgodnie z założeniem reżysera film został zrealizowany bez scenariusza, a historia powstała w sposób instynktowny, w naturalnym odniesieniu do zastanego miejsca, przyrody i napotkanych ludzi. W jednym z wywiadów reżyser mówił: Zawsze fascynowało mnie pytanie: skąd pochodzi sztuka? Czy źródłem jej jest intelekt czy raczej ocean podświadomości? Najprawdopodobniej jedno i drugie. Jednakże po 30 latach spędzonych w branży reklamowej, gdzie przekaz artystyczny jest tak dokładnie przemyślany, zaplanowany i kontrolowany, dużo bardziej interesowało mnie zgłębianie tego drugiego źródła.

Magdalena Sztorc