Dzień weselny

Sama koncepcja narracyjna filmu budzi podziw. 48 bohaterów, spośród których nikt nie jest ważniejszy od innego, snuje własną historię podczas tytułowego dnia weselnego. Aktorzy nie do końca wiedzieli, kiedy będą filmowani. Mikrofony, umieszczone w różnych miejscach wielkiej posiadłości, nagrywały wszystkie dialogi i monologi, spośród których wiele jest słyszanych w filmie jednocześnie – bez montażowej selekcji. Dzień weselny był więc eksperymentem narracyjnym Altmana, próbą rozwinięcia pomysłów zaprojektowanych na potrzeby filmu Nashville, a zarazem satyryczną wizją wesela, które połączyło w jednym miejscu nowobogacką rodzinę z Południa i popadającą w długi familię z Północy Stanów Zjednoczonych. Jak zwykle u Altmana, nie brakuje tu ironii, opisu zakłamania i hipokryzji, tragizmu i społeczno-historycznych obserwacji, a przede wszystkim świetnej pracy reżysera i montażysty. Mimo że w filmie pojawia się kilkudziesięciu bohaterów, widz nie ma problemu z ich identyfikacją. Zasługa to nie tylko pracy twórców, ale także znakomitego zespołu aktorskiego, na czele z sędziwą Lillian Gish – grającą przez większą część filmu nieboszczkę.