Do ciebie, Philipie

Philip Lewis Friedman pisze ponoć niezłe powieści, ale najlepiej wychodzą mu peany na własną cześć. Teoretycznie ma pełne prawo, by być z siebie zadowolonym: wydaje właśnie drugą książkę, podoba się kobietom, a do tego zbiera komplementy od swojego ulubionego autora Ike’a Zimmermana (zbieżność nazwisk z bohaterem książek Philipa Rotha Nathanem Zuckermanem wydaje się dalece nieprzypadkowa). Prawda okazuje się jednak dużo bardziej brutalna. Na książkę bohatera mało kto czeka, bliskie osoby są przez niego zaniedbywane lub ranione, a pisarz-mentor okazuje się w życiu osobistym jeszcze bardziej zagubiony niż Philip. Alex Ross Perry zwraca uwagę na tę dwoistość perspektyw i daje jej wyraz na poziomie filmowej formy. W Do ciebie, Philipie regularnie konfrontuje narcystyczne, służące samousprawiedliwieniu monologi Friedmana ze zjadliwie ironicznymi komentarzami na jego temat wygłaszanymi przez narratora wyjętego rodem z filmów Nowej Fali. Wynik tego pojedynku jest łatwy do przewidzenia, ale Perry przygląda się klęsce swojego błyskotliwego, acz antypatycznego bohatera bez satysfakcji. Doskonale wie przecież, że gra z nim w jednej drużynie, a egoizm, nadwrażliwość i skłonność do zaklinania rzeczywistości stanowią element osobowości niemal każdego artysty.