Czarna Barbie

Lagueria Davis zrealizowała dokument będący idealnym uzupełnieniem Barbie Grety Gerwig, ale pokazujący fenomen lalki z zupełnie innej perspektywy, dzięki której wielu widzów może otworzyć oczy na często pomijane kwestie. Kluczem do opowiedzenia tej osobistej historii były dla reżyserki wspomnienia jej ciotki – Beulah Mae Mitchell, związanej przez niemal całe życie zawodowe z firmą Mattel. Davis mówi o Barbie w kontekście koloru skóry, podejmując bardzo ciekawą dyskusję z twórcami filmu fabularnego, w którym kwestia rasy (choć w sposób bardzo ograniczony) również była obecna. W swoim dokumencie reżyserka umiejętnie porusza czułe struny, nawiązując do dzieciństwa swoich rozmówców, ich dziecięcych marzeń i pragnień oraz przekonania, że zabawki powinny być takie jak ich użytkownicy. Czarna Barbie, łącząc osobistą perspektywę z szerszym kontekstem socjologicznym, jest również ciekawym głosem w dyskusji o zabawce, która od zawsze kojarzona była przede wszystkim z „białymi”.