Szczęśliwe życie

Mark, Karen, Alex i Jason co roku spędzają kilka dni w domku nad oceanem. Tym razem czas ten będzie szczególny – Jason umiera na raka, więc to spotkanie jest formą pożegnania. A jednak przyjaciele starają się celebrować życie, czerpać spokojną radość z tego, że są razem. Choć te ostatnie wspólne wakacje pełne są ciepła, rozmów, wspomnień, spacerów po plaży i kąpieli w oceanie, naznacza je świadomość nadchodzącej śmierci. Ten sam smutek powróci, kiedy jakiś czas potem Mark i Karen będą usilnie starać się o dziecko.

Film Chunga mówi o pamięci i o bólu, jaki towarzyszy utracie. Nie epatuje jednak cierpieniem – bohaterowie przeżywają swoje dramaty w ciszy. Ten brak demonstracyjności ujawnia się także w formie filmu. Wysmakowane zdjęcia przesycone stonowanym, niezwykłym światłem oraz oszczędne i klarowne kompozycje kadrów doskonale współgrają z wyciszeniem introwertycznych postaci. Lecz spokój bijący od tych eleganckich obrazów jest jedynie pozorny – skrywa niezwykłą intensywność emocji, jakie są udziałem bohaterów.

Lee Isaac Chung zdecydował się zrezygnować z klasycznej narracji. Fabuła stanowi tu jedynie punkt wyjścia do rozważań nad tym, co dzieje się z człowiekiem, który musi się zmagać z utratą. Dwa plany czasowe – letnie spotkanie i starania o dziecko – nie są wyraźnie od siebie oddzielone. Łączy je przeżywanie pamięci. Inspiracją dla reżysera była poezja Geralda Sterna. To jego wiersz, czytany zresztą przez Marka, użyczył filmowi tytułu i może być kluczem do jego zrozumienia.

Karolina Kosińska