Mebelki

Aura ma 23 lata, nieudany związek za sobą, bezużyteczne, czy też może niepraktyczne wykształcenie (teoria filmu), i zupełnie nie wie, co dalej ze sobą zrobić. Wraca po studiach do matki, wziętej fotograficzki, do nastoletniej siostry, która również kroczy prostą drogą do sukcesu, i do pięknego domu, czyli eleganckiego, nowoczesnego loftu w nowojorskiej TriBeCe. Wchodząc w dorosłość, Aura stara się nie tracić wiary w siebie i dystansu do świata. Przyjdzie jej się jednak zmierzyć z frustracją, z egotyzmem napotkanych mężczyzn, z konfliktami wewnątrzrodzinnymi i z dziwnymi, odkopanymi z przeszłości przyjaźniami.

Kameralny, prosty i nienachalny film Leny Dunham to dowcipna, ale i gorzka opowieść o dojrzewaniu do dorosłego życia, o czasie pełnym frustracji, kiedy brakuje perspektyw, kiedy każdy wybór jest niepewny, a wiara we własną wartość mocno nadwątlona. Można ten obraz potraktować także jako głos feministki: narracja skupia się bowiem przede wszystkim na kobietach i relacjach między nimi (nie bez znaczenia pozostaje fakt, że w Aurę wcieliła się sama Dunham, a odtwórczyniami postaci matki i siostry Aury są matka i siostra reżyserki, pozostałe role grają zaś jej znajomi). Autorka nie ulega jednak żadnym dogmatom, pozostaje ironiczna, zdystansowana, nie oszczędzając żadnej z portretowanych w filmie kobiet. Dunham nie kreśli karykatur, rysuje raczej bohaterki wielowymiarowe, nieoczywiste. Związki między nimi, choć często trudne, mają w sobie wiele czułości i intymności.

Karolina Kosińska