Spork

W pogrążonej w chaosie sypialni spod stosu ubrań wyłania się dziewczyna. To Spork, szkolny wyrzutek i obiekt kpin dorosłych i dzieciaków. Dziewczyna mieszka z rodziną na osiedlu domów-przyczep. Jej jedyni przyjaciele to czarnoskóra sąsiadka Tootsie oraz dawno już pogrzebany pies. Kiedy nastolatka poznaje Chunka, interseksualnego rówieśnika, ten udziela jej rady: Kiedy dzieje się coś złego, pomyśl o czymś fajnym. Dla Spork jest to moment przełomowy – zaczyna wierzyć w siebie i zaprzyjaźnia się z młodziutkim Charliem, oddanym fanem Justina Timberlake’a.

Film Spork oferuje wszystko, za co kochamy lata 80. – tapirowane fryzury, krzykliwe kolory, niezapomnianą modę i muzykę w wyjątkowo złym guście. Wbrew pozorom jednak nie jest to wyłącznie sprawnie zrealizowana i banalna błyskotka kinematograficzna. Opowieść o dojrzewaniu, akceptacji i przyjaźni przemyca ironiczną krytykę amerykańskiego społeczeństwa. Kpi z wszechobecnego rasizmu, głupoty, homofobii i religijnej fiksacji. Uwagę zwraca ambiwalentna seksualność bohaterów filmu; na przekór stereotypom brak tutaj wyraźnych granic i jednoznacznych rozstrzygnięć. Spork można zarzucić sporo psychologicznej naiwności, ale też ani na moment film nie traci swojego uroku. Twórcy czynią przy tym wyjątkowo ciekawe nawiązanie do klasycznego Czarnoksiężnika z Oz Victora Fleminga, tworząc kolejną wariację opowieści o grupie społecznych wyrzutków próbujących uwierzyć w siebie i znaleźć swoje miejsce w świecie.

Samuel Nowak