Gołębie pocztowe

W niewielkiej osadzie we wschodnim Kentucky ginie młody mężczyzna pracujący w miejscowej kopalni węgla. Jego śmierć jest punktem wyjścia dla historii opowiedzianej w Gołębiach pocztowych, osadzonej wśród ponurych wzgórz Appalachów. Na film składają się cztery równoległe opowieści, wszystkie dziejące się w przeciągu weekendu, kiedy śmierć górnika zakłóciła senną atmosferę miasteczka. Bohaterowie w różny sposób radzą sobie ze stratą; ich reakcje i zachowanie składają się na obraz odizolowanej od świata wspólnoty, która może co najwyżej wspominać dawne lata prosperity.

Film Marthy Stephens rozwija się niespiesznie przez ponad półtorej godziny. Przez ten czas reżyserka nasyca swoją opowieść fatalizmem i poczuciem wszechogarniającej rezygnacji. Świetne dialogi pozbawione są jakiejkolwiek pretensjonalności i patosu. Film jest wspaniale sfotografowany przez młodego operatora Grega Hudginsa. Nie ma tu nic z fetyszyzacji amerykańskiej prowincji czy epatowania biedą; jest sporo błyskotliwych obserwacji i psychologicznego realizmu. Obraz Gołębie pocztowe daje się także czytać jako portret społeczeństwa zapomnianego przez kapitalizm. Portretowane przez Stephens miasto przypomina nieco zombie: wyeksploatowane, wymazane z mapy globalnych przepływów i inwestycji, ale wciąż żywe. W miękkim, nieco zamglonym świetle dobiega końca era przemysłowa, a wraz z nią pewien typ społecznych więzi.

Samuel Nowak