Kapitalizm, moja miłość

Michael Moore z typową dla siebie przenikliwością, pasją i odwagą patrzy w oczy nieszczęściu, które dotknęło jego rodaków. Pyta, jak wysoką cenę Ameryka płaci za swoją miłość do kapitalizmu, za afekt, który kiedyś – stanowiąc budulec słynnego „amerykańskiego snu” – wydawał się tak niewinny. Dziś ów sen staje się koszmarem.

Najbardziej osobisty film Moora, jego opus magnum, jest niczym reakcja bezwarunkowa. Dedykowany zwykłym ludziom, których życie legło w gruzach, został poświęcony globalnemu kryzysowi, druzgocącemu wpływowi wielkich korporacji na życie obywateli na całym świecie. Moore nie waha się użyć mocnych słów: kapitalizm to zło, a zła nie można regulować, musimy je wyeliminować i zastąpić systemem, który jest dobry dla wszystkich, na tym polega demokracja – mówi autor. Zło według Moore’a reprezentują korporacje, fundusze powiernicze, które uprawiają hazard za pieniądze inwestorów. Reżyser pokazuje niebezpieczeństwo tkwiące w bliskiej relacji świata finansów i polityki. Zachęty, by zwykli Amerykanie kupowali domy na kredyt, manipulacje wielkich korporacji – to wszystko doprowadziło do kryzysu, a w jego wyniku do bezrobocia.

Swoje filmy Moore nazywa zaangażowanym dziennikarstwem. Nie chcę żyć w takim kraju, ale go nie opuszczę – deklaruje. Krytycy zarzucają mu używanie populistycznych chwytów, które prowadzą nie tyle do obywatelskiej rewolucji, ile do zwiększenia oglądalności jego filmów. Dzięki temu sam Moore staje się jednym z bohaterów „amerykańskiej historii miłosnej”.

Agnieszka Szeffel