Szczęśliwy poeta

Bohater Szczęśliwego poety ustawia w parku swój stand ze zdrową żywnością. Czeka na klientów, którzy się w końcu zjawiają. Jego marzenie się spełnia – ale czy do końca? Czy nie to samo robi w swoim filmie Paul Gordon? Przypomina swojego bohatera, Billa, którego sam kreuje. O jego filmie też można powiedzieć, że jest naturalny, wegetariański, ręcznie robiony, antysystemowy, jak kanapka Billa. Reżyser, tak samo jak jego bohater, pragnie nawiązać z odbiorcą kontakt bezpośredni, ponad obowiązującymi konwencjami, poza rynkiem. Wierzy, że kiedy stworzymy coś dobrego, ludzie sami przyjdą. Sprzedawca zdrowej żywności jest absolutnie asertywny, nie stara się niczym uwieść swoich klientów. Jednak w końcu uwodzi. Podobnie jak film Gordona. Jest w nim oddech świeżości, bezpośredniość, jak u wczesnego Jarmuscha czy Linklatera. Jednak za pozytywnym przesłaniem kryje się lekka ironia. Czy da się stworzyć antysystemowy system? W naszej kulturze w mediach nic nie może istnieć samo przez się, wszystko musi mieć swoją etykietkę. Poeta nosi koszulkę z napisem: Szczęśliwy poeta. Indywidualista przedstawia się: uwaga, jestem indywidualistą! Czy tym samym nie przestaje nim być w tłumie takich jak on? Sposób, w jaki Paul Gordon usiłuje pokonać ten paradoks, najzwyczajniej imponuje.

Tadeusz Sobolewski