Czarny łabędź

Natalie Portman jako balerina, która w Jezioro łabędzie Piotra Czajkowskiego zaangażowała się do tego stopnia, że spektakl miesza się jej z prawdziwym życiem. Na próbach tańczy więc na granicy obłędu, ze wszystkich sił starając się tej granicy nie przekroczyć. Ale nie o próby Aronofsky’emu chodzi – najważniejszy jest grand finale. Zanim ten wybrzmi (i to jak!) z ekranu, widz będzie świadkiem morderstwa, lesbijskiego romansu i przepychanek między matką a córką. A warto dodać, że Aronofsky lubi czarować rzeczywistość, zamieniając ją w sztuczność, czyli podstawowy synonim sztuki. Ta zaś jest najważniejsza nie tylko dla twórcy Czarnego łabędzia, ale i dla bohaterów jego filmu. Razem przywracają hasłu sztuka dla sztuki jego modernistyczne atrybuty – idące z obłędem pod rękę perfekcję i zatracenie. Pierwsza staje się domeną głównej bohaterki, odbiorcy pozostaje to ostatnie.