Fargo

Kiedy bracia Coen kręcili Fargo, byli już uznanymi autorami światowego kina. Powstały w 1991 roku Barton Fink otrzymał Złotą Palmę w Cannes, za chwilę miały też przyjść pierwsze Oscary. Nie wszystko jednak układało się dobrze – poprzedni film Coenów, wówczas najdroższy w ich karierze Hudsucker Proxy, poniósł finansową klęskę. W odpowiedzi reżyserski duet postawił na znacznie mniejszą skalę i stworzył Fargo – skromną budżetowo, ale złożoną filozoficznie historię sprzedawcy samochodów, który uruchamia spiralę przemocy. Coenowie korzystają tutaj obficie z klasycznego kina czarnego, z bohaterami znajdującymi się w pułapce absurdu i przypadku, lecz akcję filmu osadzają wśród śnieżnobiałych pejzaży – dezorientujących zarówno bohaterów, jak i widza. Fargo to kino niby proste fabularnie, ale w istocie mówiące o naturze dobra i zła, możliwościach poznawczych człowieka oraz rodzinie jako źródle oparcia z jednej strony i patologii z drugiej. Wszystko podlane czarnym humorem i ironią.