Mark Webber laureatem Indie Star Award w ramach 10. American Film Festival

Indie Star Award to wyróżnienie przyznawane wybitnym przedstawicielkom i przedstawicielom amerykańskiej sceny niezależnej. W ciągu ostatniej dekady laureatami nagrody byli m.in.: Todd Solondz, Jerry Schatzberg, Whit Stillman, David Gordon Green, Rosanna Arquette oraz słynna producentka Christine Vachon.

Podczas jubileuszowej edycji American Film Festival zaprezentujemy 5 najważniejszych filmów w dorobku Marka Webbera: The Place of No Words, Flesh and Blood, The Ever After, The End of Love i Explicit Ills.

Kup karnet

O twórczości Webbera pisze Łukasz Knap, dziennikarz i krytyk filmowy.

Mark Webber: Kino Rzeczywistości / lekcja uważności

„Wierzę, że filmy potrafią zmieniać myślenie o rzeczywistości. Sztuka i kultura mają niezwykłą siłę oddziaływania” — powiedział Mark Webber w jednym z wywiadów po premierze swojego pierwszego filmu Explicit Ills (2008). Z tych słów biła pozytywistyczna wiara w sztukę jako narzędzia zmiany społecznej. Wiary tej raczej nie podzielaliby bohaterowie jego debiutu: artysta sprzedający marihuanę czy matka, która nie ma za co kupić leków dla swojego chorego dziecka. Biedni ludzie bez ubezpieczenia zdrowotnego, porzuceni przez system. Webber dobrze ich poznał. Sam kiedyś był w podobnej sytuacji. W młodości ponad rok spędził z matką bezdomnie na ulicach najbiedniejszej dzielnicy Filadelfii. Gdyby nie pasja do kina i silna osobowość matki, prawdopodobnie stoczyłby się na ulicy. Tak jak jego ojciec, który opuścił rodzinę, gdy Webber miał pięć lat.

Zapytany o inspiracje, wymienia bez zastanowienia Jima Jarmuscha, Larsa von Triera, Ingmara Bergmana i Harmony’ego Korine’a, czyli twórców, dla których rzeczywistość jest ważnym tworzywem sztuki. U tego pierwszego zagrał epizodyczną rolę w Broken Flowers. Jarmusch został producentem wykonawczym jego pierwszego filmu. To było duże wyróżnienie dla debiutanta. Wcześniej realizował się jako aktor. Miał na koncie m.in. role w Koniec z Hollywood Woody’ego Allena i Moja droga Wendy Thomasa Vinterberga. Dużą rozpoznawalność przyniósł mu występ w Scott Pilgrim kontra świat Edgara Wrighta. Wciąż występuje w filmach, ale dziś aktorstwo mu nie wystarcza. Drażni go sztuczność na planach wielkich produkcji.

Szuka w kinie autentyczności. Kluczem do jego twórczości jest pojęcie „kina rzeczywistości”, w którym eksploruje ideę radykalnego realizmu. Wszystkie filmy Webbera inspiruje życie: jego własne i członków rodziny, których lubi angażować do zdjęć. Scenariusze opiera na prawdziwych doświadczeniach. Często polega na improwizacji. Nakręcony cztery lata po debiucie The End of Love (2012) nakręcił po rozstaniu ze swoją dziewczyną, z którą miał syna. Bohaterem jest bezrobotny aktor i samotny ojciec. Gra go sam Webber. W filmie występuje także jego dziecko.

Swoją metodę twórczą rozwijał w The Ever After (2014) o kryzysie małżeńskim. Wystąpiła w nim jego żona, australijska aktorka Teresa Palmer. W kolejnym Flesh and Blood (2017) opowiada o swojej skomplikowanej relacji z matką, bratem i ojcem. „W filmie występują prawdziwi członkowie mojej rodziny, ale chcę opowiedzieć uniwersalną historię, w której odnajdzie się każdy widz” — mówił Webber. Od lat współpracuje z kameralnym gronem tych samych współpracowników, rozumiejących się bez słów. Zdjęcia do wszystkich jego filmów zrealizował ten sam operator, Patrice Lucien Cochet.

Najnowszy film The Place of No Words (2019), dramat z elementami fantasy, opowiada o relacji śmiertelnie chorego ojca i syna. W głównych rolach występują Webber z własnym synem. Trzyletni aktor jest fantastyczny, a film to kontrowersyjny eksperyment rodzinny.

Filmy Webbera były prezentowane na festiwalach SXSW, Tribecca Film Festival, Sundance Film Festival. Warunkiem tego kina jest autentyczność, związek z doświadczeniem i szczerość. Kręcenie filmów to dla Webbera, jak sam o tym mówi, nieustanna lekcja uważności.