Ciche miejsce

Olivia West Lloyd w wywiadach deklaruje, że jest fanką horrorów i zawsze fascynowała ją postać final girl. Jej pełnometrażowy debiut fabularny zaczyna się dokładnie w tym momencie, w którym zazwyczaj kończy się slasher. Z lasu na drogę wybiega zakrwawiona kobieta ze strzelbą, kradnie samochód i odjeżdża w dal – wreszcie bezpieczna, ale wciąż roztrzęsiona. Ciche miejsce jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak mógłby wyglądać jej powrót do codziennego życia. Kilka tygodni po tym, jak udało jej się uciec z rąk porywaczy, Meg wraz z mężem Scottem wyjeżdża do letniego domu gdzieś w nadmorskim zakątku Cape Code, by odzyskać równowagę psychiczną i odbudować relację. Czy jest to jednak w ogóle możliwe? By opowiedzieć o zmaganiach z traumą, reżyserka sięga już nie po konwencję horroru, ale thrillera psychologicznego, która pozwala radykalnie skomplikować strukturę narracyjną filmu i uniemożliwia rozróżnienie tego, co obiektywne, od tego, co subiektywne. Wraz z bohaterką zaczynamy stopniowo kwestionować jej wspomnienia, wersję wydarzeń podawaną przez jej bliskich, a wreszcie sam status świata przedstawionego.