Nie wchodzić do lasu

Pięciu młodych mężczyzn wyjeżdża do lasu na camping. Razem tworzą zespół muzyczny i chcą z dala od zgiełku popracować w spokoju nad piosenkami na swoją płytę. Podczas wyjazdu obowiązują ścisłe zasady: żadnego alkoholu, żadnych narkotyków, żadnych dziewczyn, żadnych telefonów. Izolacja od cywilizacji ma pomóc natchnieniu. W głębi lasu odkrywają opuszczoną, zdewastowaną chatę, w niej siekierę i poplamione krwią lustro. Wraz z nadejściem zmierzchu w lesie pojawiają się znienacka tajemnicze światła, niepokojące odgłosy i nieznośnie narastające napięcie. Wkrótce potem zaczynają znikać bez powodu kolejni członkowie zespołu…

Brzmi znajomo? Tak, skojarzenia z horrorem dla nastolatków narzucają się same, jednak D’Onofrio sięga po zużyte klisze po to, aby zaproponować widzowi zupełnie innego rodzaju zabawę gatunkiem filmowym: oto krwawy (odcięte części ciała pojawią się w odpowiednim momencie w zadowalających ilościach) horror płynnie przechodzi w musical. A może raczej w film muzyczny, bohaterowie nie wykonują bowiem numerów tanecznych, wyśpiewują za to o swoim życiu i uczuciach rockowe piosenki. Po pewnym czasie film muzyczny ponownie zamienia się w horror; i to właśnie owo napięcie pomiędzy tymi dwoma gatunkami filmowymi stanowi sedno filmu D’Onofrio i konsekwentnie jest w nim utrzymywane do samego końca.

Anna Taszycka