Double Tide

Odpływ w Maine następuje dwa razy dziennie, o świcie i zmierzchu. Dwa razy dziennie Jen Casad wyrusza z wielkim koszem poprzez błotniste rozlewisko zbierać ostrygi. Przez 45 minut, tyle, ile trwa odpływ, poddaje się monotonnej, fizycznej pracy: zanurzona po kolana w błocie przesuwa się o kilka kroków, pochyla, wyciąga ostrygę, wrzuca do koszyka, idzie dalej, znów się nachyla. Nieruchoma kamera Sharon Lockhart rejestruje samotną kobiecą postać przesuwającą się w przestrzeni między lądem a morzem. Nie towarzyszy jej ani komentarz, ani muzyka, tylko odgłosy wyciąganych z błota ostryg, bzyczenie owadów, chlupanie wody, głosy ptaków. Nagle ekran staje się czarny, a potem 45-minutowy cykl się powtarza, w wersji popołudniowej. Pod wieczór obraz jest zupełnie inny: kolory są cieplejsze, powietrze bardziej przejrzyste, zbieraczka ostryg wydaje się jakby większa, jej świat zaś mniejszy.

Sharon Lockhart kręci filmy, ale też fotografuje, a w jej umiejętności zestawienia ruchomego obrazu z nieruchomym kryje się napięcie, jakie buduje w swoich filmach. Double Tide jest czwartym filmem reżyserki o pracy (po No, Exit oraz Przerwie obiadowej prezentowanej na ENH w 2009 roku). Dialektyka pracy i natury, światła i przestrzeni, braku dialogów i dyskretnych dźwięków z kadru – przywodzi na myśl malarstwo XIX-wiecznych realistów jak Millet czy Courbet, gdzie zmysłowa obecność ludzi w przestrzeni jest w równym stopniu tematem obrazu, co wykonywana przez nich praca.

Ewa Szabłowska