Greenberg

Roger Greenberg – rockman z Los Angeles, który został nowojorskim stolarzem – przeżywa kryzys. Korzystając z wyjazdu brata na wakacje, wraca na Zachodnie Wybrzeże i zamieszkuje w jego domu. Tam spotyka asystentkę brata, Florence, która zajmuje się wszystkimi sprawami, od wyżywienia psa Mahlera po sprawdzanie zraszaczy. Oczywiście między tym dwojgiem zaczyna iskrzyć, choć to nie będzie romantyczna komedia – scena ich pierwszej „randki” to prawdziwy majstersztyk. Greenberg jest narcystycznym neurotykiem, który miewa problemy z komunikacją interpersonalną, bardziej odnajdującym się w spacerach z Mahlerem i pisaniu skarg na guziki obniżające fotele w samolocie. Wokół jednak krążą obrażeni przyjaciele, byłe dziewczyny i frapująca Florence… I w ogóle wszystko ciągle wkurza.

Noah Baumbach zamiast zajmować się dysfunkcyjną rodziną, skupia się tym razem na pojedynczej postaci. Robi to w ramach klasycznie opowiedzianej historii, której głównymi atutami są scenariusz i aktorstwo. Ben Stiller odchodzi od entourage’u wioskowego głupka, by pokazać całe wyobcowanie i ekscentryzm bohatera, czego efektem jest być może najlepsza jego rola od czasu Zoolandera. Pod powierzchnią inteligentnych i dowcipnych dialogów możemy jednak dostrzec wiele głębszych warstw: pastisz opozycji Wschodniego i Zachodniego Wybrzeża, rozrachunek z generacją X (której idolem był Ben Stiller), rozważania o międzypokoleniowych związkach i odpowiedzialności za przeszłość… Całkiem sympatyczny ten Greenberg.

Jan Topolski