Choćby nie wiem co

W jednym z wywiadów Cherie Saulter przyznała się do zwyczaju uporczywego przyglądania się wszystkim, którzy przebywają w jej otoczeniu. Spojrzenie skierowane na bohaterów filmu Choćby nie wiem co nie ma w sobie jednak nic ze wścibstwa. Arsenał min i gestów podpatrzonych u dwóch nastoletnich chłopaków reżyserka wykorzystuje do stworzenia sugestywnego obrazu prowincjonalnej nudy. W swoim ekranowym debiucie Saulter zgrabnie łączy konwencję kina drogi z inspiracją filmami uwielbianego przez siebie François Truffauta. Trudno oprzeć się wrażeniu, że Choćby nie wiem co to zagubione na bezdrożach Florydy 400 batów. Podobnie jak francuski mistrz, amerykańska reżyserka w odpowiednim momencie potrafi zneutralizować powagę opowiadanej historii szczyptą liryzmu i humoru. Przede wszystkim jednak traktuje swoich bohaterów z empatią, dzięki której trudno oglądać jej film bez emocjonalnego zaangażowania.