Za plecami Jima Jarmuscha

„Ciężko się zgubić, kiedy nie wiesz, dokąd zmierzasz”. Te słowa stanowią motto Jima Jarmuscha. On sam, niczym w labiryncie, pokonuje wąskie uliczki Sewilli. A w ślad za nim kamera, będąca raczej dyskretnym obserwatorem aniżeli prowokująca kolejne sytuacje. Jeżeli reżyser zwraca się w jej kierunku, dzieląc się swoimi refleksjami, czyni to z własnej woli. To raczej on zagaduje Léę Rinaldi, a nie odwrotnie. Momentami jakby zawstydzony, że ktoś podgląda go w trakcie pracy, a okazja to zupełnie wyjątkowa. Na planie zdjęciowym, choć to rejestracja ledwie trzech dni, przybiera różne oblicza. Chwilami pedantyczny, sprawujący nad wszystkim kontrolę, innym razem wycofany, nieobecny. Dokument francuskiej reżyserki przypomina trochę kino jej mistrza. To rzadka okazja, by się przekonać, jak ten wypada po drugiej stronie kamery