Śnieżne anioły

Kino nie lubi miłości spokojnej i szczęśliwej. Dramaturgicznie płaska jak naleśnik nie kusi tak, jak spektakularne porywy serca. Inaczej jest z nieszczęściem – kamera je wręcz kocha! Życie nigdy nie dawało Annie taryfy ulgowej. Niewielkie miasteczko, w którym mieszka, jest równie duszne, co jej związek z eksmężem Glennem, dziś dewotem, niegdyś „damskim bokserem”. Wszystkie ekranowe relacje zdają się balansować na granicy rozpadu. Podczas mroźnej zimy bohaterowie desperacko szukają ciepła, nawet jeśli grozi to poparzeniem. Przemoc, zdrada i kłamstwo są tu na porządku dziennym. Śnieżne anioły to sugestywny, mroczny portret małomiasteczkowego życia pozbawiony klasycznego happy endu. Nakreślony przez wnikliwego obserwatora, przedstawiający niewygodnie znajomą rzeczywistość, czasami boleśnie zabawny. Justin Chang z „Variety” pisał o filmie: To studium wyobcowania w społeczności, w której relacje nieuchronnie okazują się tymczasowe, a cierpienie jednostki zbyt łatwo odchodzi w niepamięć (...) Piękne plenerowe zdjęcia wyrażają fascynację Greena naturą, królestwem piękna i grozy, miejscem, w którym zarówno mężczyźni, kobiety, jak i dzieci są rozliczani według tej samej miary.