Stópki

Wspominając pracę nad Stópkami, Alexandre Rockwell stwierdził: Na planie tego filmu odkryłem na nowo radość z tworzenia kina. To tak naprawdę cholernie proste. Co nas powstrzymuje przed podejmowaniem wyzwań? Jakiś absurdalny strach. Mam go gdzieś. Chcę tworzyć. Pieniądze zawsze się znajdą. Ten entuzjazm łatwo dostrzec również na ekranie. Nie może jednak być inaczej, jeśli świat Stópek poznajemy z perspektywy dzieci (w rolach głównych pociechy samego reżysera - Lana i Nico). Wątek rodzeństwa, które opuszcza swój dom i obojętnego ojca, by wyruszyć w pełną wrażeń podróż, pozwala dostrzec w Stópkach wariację na temat klasycznych baśniowych motywów. Skojarzenia te wzmacnia wyraźne poczucie tęsknoty za figurą matki, które wzbogaca wesoły nastrój filmu o aurę melancholii. Podobnie jak przed laty w Bohaterze, reżyser udowodnił, że potrafi przekonująco sportretować na ekranie młodzieńczą wrażliwość i ciekawość świata. Nic dziwnego, że w recenzji zamieszczonej na łamach "New York Timesa" Jeannette Catsoulis określiła Stópki jako donkiszotowski z ducha hołd dla młodzieńczej zaradności.