Spadkobierca

Gdy Julian dziedziczy dom po babci, za namową swojej dziewczyny przekształca go w siedzibę afroamerykańskiego kolektywu. Wprowadzają się tam kolejne osoby, a domem rządzi komuna. Pod wiszącym w kuchni plakatem Chinki Godarda kolektyw recytuje afroamerykańską poezję, analizuje teorię postkolonialną, prowadzi lekcje afrykańskich języków, czyta zaangażowaną literaturę z lat 70. i 80. znalezioną w babcinej skrzyni. Ephraim Asili, nawiązując paletą barw, strukturą i zabawnym dydaktyzmem do filmów Jeana-Luca Godarda, wprowadza alternatywny kanon rewolucyjny z ikonografią afroamerykańskich artystów i aktywistów, przedstawionych na zdjęciach, w książkach i płytach. W miarę jak dynamika grupy ewoluuje, a aktorzy wychodzą z ról, film nabiera coraz bardziej eksperymentalnego i performatywnego charakteru. Fabularny Spadkobierca jest hołdem złożonym bohaterom i bohaterkom radykalnych ruchów oporu: grupie MOVE, Black Arts Movement, Sonii Sanchez, Ursuli Rucker i wielu innym.