Ów chłodny dzień w parku

Pierwszy autorski thriller psychologiczny Altmana. Bogata i samotna 40-letnia Frances zauważa z okien luksusowego apartamentu w Vancouver młodego chłopaka. Lituje się nad zmokniętym młodzieńcem i zaprasza go do domu. Oferuje mu gorącą kąpiel i przygotowuje kolację. Rankiem przynosi śniadanie i kupuje nowe ubrania. W kolejnych dniach chłopak fascynuje ją coraz bardziej: rozprasza nudę, przynosi pozór władzy, pobudza seksualnie. Mimo że Frances zamyka go w pokoju na klucz, ten wykrada się oknem i odwiedza znajomych w hippisowskiej komunie. Wraca jednak do Frances, złakniony jej opieki i finansowego wsparcia. Powoli przejmuje władzę nad kobietą, godząc się na grę pozorów, która musi doprowadzić do tragedii. Altman podkreślił w filmie konflikt między burżuazyjnym marazmem a młodzieńczą seksualnością. Sportretował starzejącą się bohaterkę, dla której własna cielesność staje się coraz większym problemem, i nastolatka niby przywiązanego do idei wolności, choć w istocie łasego na kapitalistyczne frykasy i gry salonowe. Reżyser dokonał więc nie tylko krytyki burżuazji, ale też powierzchownego feminizmu i ideologii hippisowskiej. W centrum erotycznego napięcia ulokował męskiego bohatera, a kobiecą postać zdefiniował przez władzę spojrzenia.