Polne drogi mają smak soli

Niewykluczone, że o filmie Raven Jackson – którego styl wydaje się rozwijać estetykę Moonlight, a wpływ Barry’ego Jenkinsa, producenta filmu, jest tu bardzo widoczny – łatwiej byłoby opowiedzieć za pomocą gestów niż słów. Tak się bowiem składa, że reżyserka, kreśląc intymną historię czarnej kobiety z Missisipi (na poszczególnych etapach dojrzewania granej przez różne aktorki), opiera się nie tyle na dialogach, ile na chwytanym w bliskich planach ruchu, głównie rąk. Bohaterka odbiera świat poprzez dotyk. Głaszcząc łuski na grzbiecie ryby, mącąc wodę w okolicznym mokradle czy próbując schwytać krople życiodajnego deszczu, wchodzi w ścisłą relację z otaczającą ją przyrodą. Wszystkiego doświadcza dłońmi. To na nich składa swój pierwszy pocałunek. To nimi ujmuje ukochanego. Kładzie je na nowo narodzonym dziecku. To w dłonie nabiera ziemię, kontynuując tradycję kultywowaną przez jej matkę, babcię i pokolenia przodków. Dotykając ludzi, roślin i zwierząt, a także przedmiotów codziennego użytku, doświadcza zarówno miłości, jak i straty, radości oraz traum. Dzieło Jackson skupia się na intensywnej zmysłowości, przez co w większym stopniu przypomina poezję niż tradycyjne kino narracyjne.