Butik KKK to nie żadne wsioki

Billops i Hatch, czarna artystka i biały wykładowca akademicki, zapraszają na warsztat, podczas którego dowiemy się, w jaki sposób powszechny w amerykańskim społeczeństwie rasizm zmienia dusze. Show zaplanowali w formie dziewięciu stacji wiodących przez kolejne kręgi dantejskiego piekła. KKK w tytule to skrót od Ku Klux Klanu, ale rasiści w tym filmie nie ograniczają się do białych ludzi, a nienawiść uderza nie tylko w czarnych. Obiektami krzywdzącej stereotypizacji są zarówno Afroamerykanie, jak i Azjaci, Żydzi, Latynosi. Również te grupy żywią do siebie nawzajem rozmaite uprzedzenia. Twórcy filmu i jego bohaterowie próbują sobie przypomnieć, kiedy nauczyli się rasizmu, i dochodzą do wniosku, że socjalizacja w tej kwestii przebiega niepostrzeżenie. Trudniejszą sztuką jest jego oduczenie się. Kontrapunktem dla szyderczej satyry są sceny strzyżenia Jamesa przez Camille. Dla widza to okazja, by zobaczyć ich razem, a dla nich punkt wyjścia do opowieści o wyzwaniu, jakim dla społeczeństwa jest mieszana para.