Blue Moon

Początek lat 40. – świat trawi wojna, ale w Nowym Jorku w najlepsze trwa złota era jazzu. Radio nadaje My Funny Valentine, Manhattan czy tytułowe Blue Moon – żelazne klasyki amerykańskiej piosenki napisane przez Lorenza Harta i Richarda Rodgersa. W słodko-gorzkim filmie Richarda Linklatera wcielają się w nich Ethan Hawke (Ostatni reformowany, 9. AFF, reżyser Wildcat pokazywanego na 15. AFF) – w być może najlepszej roli w swojej karierze – oraz nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem w Berlinie Andrew Scott. Tworzą tu wyborny aktorski duet, dopełniony świetnym występem Margaret Qualley. Podczas jednej nocy w hotelowym barze obserwujemy starcie różnych spojrzeń na sztukę, piękno artystycznego partnerstwa i piekło męskiej rywalizacji. Blue Moon nie tylko dokłada cegiełkę do nowojorskiej mitologii, ale i jest kontynuacją rozważań Linklatera o chłopięctwie, chłopactwie, różnych odcieniach męskości. Film stawia także pytania natury etycznej, chociażby o to, jak oddzielić sztukę od jej autora, który nie zawsze bywa miłą osobą o poukładanym życiu i zdrowych nawykach.