Megadoc

Tutaj nie da się niczego schrzanić – wielokrotnie powtarza Francis Ford Coppola, przygotowując się do kręcenia swojego dzieła życia, Megalopolis. Jego zapewnienie znaczy tyle, że dobiegający dziewięćdziesiątki reżyser jak jeszcze chyba nigdy otwarty jest na eksperyment, niespodziewane rozwiązanie, oryginalną propozycję aktora czy aktorki. I rzeczywiście: ktokolwiek widział ostatni film reżysera, ten dobrze wie, jak bardzo twórca Czasu apokalipsy ceni sobie podejmowanie artystycznego ryzyka. Z tym ryzykiem nierozerwalnie łączy się olbrzymia ambicja – i właśnie ten splot najbardziej interesuje Mike’a Figgisa, angielskiego reżysera, zaproszonego na plan Megalopolis, aby udokumentował pracę nad opus magnum Coppoli. Rozmawiając z aktorami (m.in. Aubrey Plaza, Shia LaBeouf), innymi reżyserami (George Lucas), producentami, rodziną Coppoli i wreszcie z nim samym, Figgis odmalowuje złożony portret filmowca bezkompromisowo podążającego za swoją wizją, ale także, co nawet ważniejsze, potrafiącego przekonać do niej innych ludzi. Pokazywany premierowo na tegorocznym festiwalu w Wenecji film to jednocześnie manifest wiary w kino autonomiczne, niezależne od dyktatu konglomeratów medialnych czy gigantów streamingowych. W filmy wymagające, nieoczywiste, niekoniecznie zawsze udane, ale jednak poszerzające język i horyzonty kina.