To Dorotka!

Somewhere over the rainbow, bluebirds fly / Birds fly over the rainbow / Why, then, oh, why can’t I? – śpiewała grana przez Judy Garland Dorotka w Czarnoksiężniku z Oz. Słynna rola w filmie Victora Fleminga z 1939 roku nie był jednak ani pierwszą, ani ostatnią inkarnacją dziewczynki, która w wyniku nawiedzającego Kansas tornada przeniosła się na drugą stronę tęczy. Powieść L. Franka Bauma sprzed 125 lat zainspirowała rzesze twórców, z których każdy interpretował ją inaczej: przez wersję Sidneya Lumeta z Dianą Ross, która dodawała skrzydeł afroamerykańskim dziewczynkom, czy zniszczony przez krytykę w latach 80. Powrót do Oz z 11-letnią Fairuzą Balk, po telewizyjny The Wiz Live! (2015). Postać ta miała też niebagatelne znaczenie dla pokoleń gejów, przez lata nazywanych „przyjaciółmi Dorotki”. W swym najnowszym filmie Jeffrey McHale (Tajemnice Showgirls) wykorzystuje bogate archiwa, przeplatając je rozmowami z ikonami amerykańskiej piosenki – na ekranie zobaczymy między innymi Shanice Williams, Rufusa Wainwrighta czy Ashanti. To Dorotka! przygląda się fenomenowi amerykańskiej popkultury z uważnością antropologa, ale i właściwą Amerykanom lekkością.

przed seansem wystąpienie Karoliny Kostyry, autorki książki Tajemne życie przedmiotów. Topografia pokoju dziecięcego w kinie fantastycznym lat osiemdziesiątych

Karolina Kostyra – kinofilka, filmoznawczyni, adiunktka w Instytucie Nauk o Kulturze Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Autorka publikacji na temat kina dziecięcego i narracji inicjacyjnych w kinie m.in. książek Wiosenna bujność traw. Obrazy przyrody w filmach o dorastaniu (Katowice, 2019) i Tajemne życie przedmiotów. Topografia pokoju dziecięcego w kinie fantastycznym lat osiemdziesiątych (Katowice, 2025).

Celem książki jest wyznaczenie topografii pokoju dziecięcego – przestrzeni regularnie prezentowanej w kinie fantastycznym lat osiemdziesiątych. Sypialnie małoletnich bohaterów amerykańskich horrorów, fantasy i science fiction w erze reaganizmu służą za sfery ujawniania się paranormalnych i cudownych manifestacji. Autorka zaznacza, że wnętrza, w których ekranowe dzieci konfrontują się z innością, doświadczają transgresji, śnią koszmary i snują marzenia dzienne, stanowią przykład operowania w kinie popularnym strategią perspektywy dziecięcej.