Na wiarę. „Egzorcysta” Williama Friedkina

Jean-Luc Godard mawiał, że do zrobienia filmu potrzebuje wyłącznie dziewczyny i pistoletu. Alexandre O. Philippe przelicytował mistrza, udowadniając, że wystarczy mu siedzący w fotelu William Friedkin. W Na wiarę zaproszony przed kamerę twórca Egzorcysty oferuje nam coś więcej niż tylko zbiór wspomnień z czasów realizacji kultowego horroru. Bogato ilustrowany fragmentami filmowymi wywód Friedkina stanowi hipnotyzującą mieszankę wykładu z reżyserii, publicznej spowiedzi i klasycznej baśni o outsiderze zdolnym pokonać przeciwności losu i odnieść nieoczekiwany sukces. W filmie Philippe’a liczy się jednak nie tylko frapująca treść, lecz także emocjonalny styl wypowiedzi bohatera, w którym młodzieńczy entuzjazm łączy się ze skłonnością do szczerych wzruszeń. Charyzma Friedkina nie wybrzmiałaby jednak na ekranie tak przekonująco, gdyby nie dyskretna reżyseria Philippe’a. Choć twórca Na wiarę woli pozostawać w cieniu rozmówcy i ujawnia swą ekranową obecność tylko na krótkie chwile, w istocie pozostaje szarą eminencją, która nadaje refleksjom Friedkina dynamiczny rytm i układa je w zgrabną całość. Dzięki temu dokument wykracza poza schemat opowieści o mistrzu i uczniu, a staje się zapisem spotkania dwóch artystów będących jednocześnie autentycznymi kinofilami.