Do utraty tchu

Pełnometrażowy debiut Godarda to pod względem komercyjnym najbardziej udany film w jego karierze. Wprowadził on bowiem jego nazwisko do międzynarodowego obiegu. Od momentu jego premiery Godard stał się też najsłynniejszym filmowym auteurem na świecie.

Jak wiele filmów młodych twórców z tego okresu, nie tylko nowofalowych, Do utraty tchu nakręcony został szybko i za małe pieniądze. Ograniczenia finansowe i czasowe wpłynęły na kształt dzieła, a zwłaszcza na jego dynamizm i pewną zgrzebność, jednak ważniejszy był świadomy zamiar Godarda, by nakręcić swój film pod prąd tradycji. Fabuła jest tu prosta. Drobny gangster Michel Poiccard, kreujący się na Humphreya Bogarta, jedzie z Marsylii do Paryża, by odebrać od wspólnika należne mu pieniądze i namówić poznaną wcześniej amerykańską studentkę, Patricię Franchini, by pojechała z nim do Mediolanu. Patricia jednak nie godzi się na wyjazd i wydaje Michela policji. Tę nieskomplikowaną historię Godard opowiedział w sposób urągający regułom dobrego opowiadania, niejako gwałcąc skostniałe kody przestrzennej ciągłości, skrupulatnie przestrzegane przez zawodowych montażystów tego okresu. Jednocześnie odzwierciedlił z humorem egzystencjalne ennui, charakteryzujące lata 50. XX wieku.