Smashing Machine

Wszystko wskazuje na to, że realizując film o mistrzach sztuk walki, Benny Safdie (Bóg wie co i Good Time, 10. AFF) sam przyjął strategię jednego z nich. Nagrodzony w Wenecji za reżyserię twórca The Smashing Machine długo czai się w rogu ringu i usypia naszą czujność, by w najmniej oczekiwanym momencie zaskoczyć i zadać precyzyjny cios. Dzięki temu film przypominający konwencjonalny dramat sportowy może okazać się ostatecznie błyskotliwym zaprzeczeniem gatunkowych schematów. Opowiadając historię Marka Kerra, czempiona MMA z początku XXI wieku, Safdie unika rozpatrywania jej w kategoriach spektakularnych wzlotów i upadków. Zamiast tego z zaskakującą subtelnością opisuje proces powolnego dogasania gwiazdy bohatera. Kerr, którego obserwujemy w momencie, gdy wciąż jeszcze może walczyć na wysokim poziomie, ale nie ma już szans na wygrywanie turniejów, budzi przy tym nasze współczucie, ale bynajmniej nie litość. Duża w tym zasługa – jakkolwiek oksymoronicznie by to zabrzmiało – znakomitej kreacji Dwayne’a „The Rocka” Johnsona, który interesował się biografią Kerra od lat i potraktował The Smashing Machine jako życiową szansę na uwolnienie się od etykietki speca od hollywoodzkich akcyjniaków.